Alsof de vloer onder je voeten verdwijnt....Dat wat je niet wilde horen komt langzaam binnen, tranen wellen op en vragen vliegen door mijn hoofd....Wat als een gewone controle begon, eindigden in een periode vol spanning, onzekerheden en een zware herstelperiode....
Vakantie naar Zuid Amerika was net geboekt, eindelijk even samen op nieuw avontuur na een heftige periode, we waren er zo aan toe. Even de boel de boel laten en samen een nieuwe cultuur ontdekken, de jungle in op zoek naar dieren die we alleen van de plaatjes kennen en mijn verjaardag vieren op de Galapagos eilanden. Genieten van elkaar....
Na de katheterisatie viel deze droom op dat moment in duigen, verlieten we het ziekenhuis met een berg medicijnen, een lange wachttijd en heel veel onzekerheid. Op dat moment denk je dat je er gewoon doorheen gaat, maar diep van binnen zit er enorm veel angst ...wat als?
Na minstens 9 weken wachten, net voor mijn verjaardag kwam het telefoontje waar we al die tijd op wachtte, maar die ik eigenlijk ook niet wilde horen. Nu werd alles werkelijkheid, en moest hij echt die zware operatie ondergaan, die goed zou gaan, daar had ik alle vertrouwen in... Hem achterlaten in het ziekenhuis was zo vreselijk moeilijk, ik was totaal in tranen...Daar stond ik dan, helemaal alleen, vol met emoties.....Bang, verdrietig & machteloos...Op dat moment moest ik alles uit handen geven, en volledig vertrouwen op de artsen.
Na een nacht vol tranen en urenlang voor me uit staren brak eindelijk de ochtend aan, samen met de jongens stak ik kaarsjes aan, bracht ze naar school en probeerde wat te werken...Ik had een afspraak ingepland om de tijd te doden, maar wat duurde het lang. Eindlijk kwam het telefoontje, de operatie was goed gegaan, vier omleidingen. Hij werd naar de IC gereden. Wat een opluchting, mijn lief was er weer...
Het gevoel wat erdoor je heen gaat als je daar je lief ziet liggen, in zijn blauwe ok jasje, aan allerlei slangen en apparaten en een blik die soort van afwezig is door de medicatie komt als een baksteen binnen. Dit wil je niet! Dit is niet eerlijk, zo jong en dan al hartpatiënt, maar ook zo dankbaar dat juist mijn moeder zo aangedrongen heeft op een onderzoek in het ziekenhuis, en dat we het voor konden zijn....De volgende dag begon de ellende, van zuurtsof te kort die maar niet weg wilde, hele heftige hartkloppingen alsof hij constant de marathon liep en die ook niet minder werden tot een maag die er na de narcose geen zin meer in had en ermee stopte. Geen enkel medicijn heeft die week zijn werk kunnen doen, en dus knapte hij ook maar niet op, en had enorm veel pijn. Met als dieptepunt de zaterdag, na een week vol onzekerheden, verdriet & onmacht. Ik zal nooit zijn blik vergeten toen ik binnenkwam, een smekende blik die me vroeg om hulp, een kamer vol met verpleging...Ik kreeg een klap in mijn gezicht en kon alleen maar huilen....De verpleegster legde me alles uit, hoe heftig het geweest was, nu wisten ze waar het vandaan kwam, maar eerst moest die maag leeg om eventueel een shock toe te dienen om te zorgen dat zijn hart weer in een normaal ritme zou komen. Gelukkig is het niet zover gekomen...Op de ccu, zat ik naast zijn bed, en vielen we samen in slaap. Ik was kapot van de hele week, de spanningen, de heftige emoties en het heen en weer rijden. De medicatie werd na ruim twee uur toegediend via een infuus, bizar hoe de hartslag ineens zo snel naar beneden kan worden gehaald. Gelukkig, het werkte...
Vanaf dat moment ging het bergopwaarts, wat me weer hoop gaf, ik zag hem zo snel opknappen! na 12 dagen mocht ik hem eindelijk weer mee naar huis nemen, een emotioneel moment voor ons beide. Voor de verpleging nam ik een cadeautje mee, een theelepeltje waar ik de tekst 'bonzend hart' in had geslagen, toepasselijk. Die nacht deed ik geen oog dicht, ik luisterde naar zijn ademhaling, hoorde ik hem nog wel. Uitgerust was ik niet, maar Eugene had eindelijk weer goed geslapen na de gehorige nachten in het ziekenhuis.
En dan begint het, veel pijn, frustratie, niks mogen en niks kunnen doen. Al die medicatie die je ineens moet innemen, een flinke confrontatie met de werkelijkheid. Last van een soort slapende huid door het doorsnijden van de zenuwen, een naar gevoel, die tot op de dag van vandaag nog steeds aanwezig is en misschien altijd zo blijven. Een van de dingen die je niet wordt verteld. Langzaam hobbelen we verder, voor velen is het allang weer achter de rug, voor ons is het een proces, een lange weg om te verwerken wat er allemaal is gebeurd, en wat er allemaal is veranderd. Acceptatie, voor hem maar ook voor mij. Hoe zal hij zich herstellen, kan hij straks weer alles? Of blijft hij beperkingen houden? Die onzekerheid naast het vertrouwen terug krijgen in zijn lichaam is een moeizaam proces, ik merk dat het soms ontzettend lastig is om hier mee om te gaan. Alsof alles nu weer normaal is.....Maar zover zijn we beide nog lang niet.....
Dankjewel lieve familie & vrienden, die er altijd voor ons zijn. Vriendinnen die voor je naar het ziekenhuis rijden om samen te huilen maar ook om de gedachtes te kunnen verzetten, en dan samen pizza & chocolade eten. Je bellen en de liefste berichtjes sturen om je hier doorheen te trekken.Mijn zussen & ouders die ik altijd kan bellen en waar ik altijd bij mag huilen...
Maar ondertussen worden er al wel weer nieuwe plannen gemaakt voor die toffe reis, want hé, dan zijn we alweer een stuk verder in onze weg naar de toekomst! En tot die tijd blijven we van de kleine dingen genieten die het leven ons schenkt! Want daar zijn we samen zó goed!
Liefs!
