zondag 29 oktober 2017

Ik heb een wens....

Ik heb een wens, een mooie wens.....Een droom, een droom die ik langzaam verloren ben. Ik heb iets verloren wat ik nooit heb mogen hebben....Afgelopen jaren waren pittig, het gevoel van zo graag iets willen, maar wat voor mij niet bereikbaar bleek en waarschijnlijk ook nooit zal worden.....moeder worden. Zelf mogen ervaren hoe het voelt om leven in je te voelen, een mensje wat op je lijkt, die sommige karaktereigenschappen van jezelf langzaam ontwikkeld tot een mooi mens, waar je trots op kunt zijn. 
Wat ik nu voel vanbinnen is verdriet, alsof ik een stukje verloren ben. Alsof er iets in mij is overleden, en dat doet pijn. Heel erg veel pijn, een gemis van iets wat ik nooit heb gehad. Ze zeggen dat je door een rouwproces gaat, ik weet niet hoe het voelt, maar dat het pijn doet is zo waar......
Afgelopen jaren waren zwaar, hoop & teleurstellingen, hormonen dag in dag uit...je eigen lichaam niet meer kennen, er niet mee bezig willen zijn maar waar je elke dag weer mee geconfronteerd wordt. Je kunt het niet even in een potje stoppen, het is er altijd. Ritjes op en neer naar het ziekenhuis, echo's, puncties, hopen en wachten. Twee weken wachten, de muren komen op je af, je gevoel zegt eigenlijk al wat je niet wilt horen.....maar heeft toch gelijk als je weer die test mag doen.....je blijft hopen, maar diep van binnen weet je het antwoord al....elke keer weer.....
Dan komt er een moment dat de tranen over je wangen lopen als je weer het ziekenhuis binnenloopt, en dan weet je wat je hart je al eerder probeerde te vertellen....laat het los, laat het gaan....sta niet te lang stil bij het verleden, maar stap het heden in en geniet van alle mooie momenten die er wel mogen zijn....

                                                            'Volg je hart want dat klopt.....'


                        

5 opmerkingen:

  1. Herkenning....loeizwaar, een strijd die je alleen voert ondanks t feit dat je een partner hebt. Dat loslaten is een hele kluif, ik wens je kracht...en liefde! X
    (ik mocht er uiteindelijk na zeven jaar toch drie onder mijn hart dragen dus mss heb ik geen recht van spreken maar ik wens je toch kracht om dit een plekje te geven)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel Lynda, lief! Inderdaad, het is een strijd die je alleen voert. De tijd zal de pijn verzachten, verdwijnen zal het nooit. Maar er zijn zoveel andere mooie dingen in het leven waar ik ook volop van kan genieten......

      Verwijderen
  2. Lieve Joyce, ook hier die herkenning.... na onze dochter die wel spontaan is gekomen is een 2e helaas nooit gelukt. Ook niet na 7 jaar dokteren.... en ja we hebben er 1, maar de wens naar een 2e was net zo groot. En we zijn door dezelfde fases gegaan. Het uiteindelijk afsluiten en loslaten is zo moeilijk! Er zullen altijd momenten komen waarop het gemis echt wel weer terugkomt. Hopelijk kan je samen met je man toch genieten van elkaar, de mensen om je heen die je lief zijn en alle andere mooie dingen om je heen! Ik wens je veel kracht toe om het een plekje te geven! 😘

    BeantwoordenVerwijderen